GEDİRƏM DARIXMAĞA…
Mən də belə adamam, qına məni, əzizim,
Bir bəhanə gəzirəm öz evimi yıxmağa.
Elə ki axşam düşür, çəkilirəm özümə,
Sənsizliyi götürüb gedirəm darıxmağa.

Ovuc-ovuc tökülür, çiliklənir ümidlər
Səkilərin üstündən daşlananda şüşəsi.
Göz işləmir küçənin sükutunu yarmağa,
Pəncərə gözlüklərin yaşlananda şüşəsi.

Sevinci nə olacaq quruyanda dodağı
Kəpənək qanadından külək uman çiçəyin?
Bir də baxıb görürsən, ömrün axırındasan,
Bir də baxıb görürsən, yiyəsizdi ürəyin.

Çəkilərsən çarmıxa bundan belə gizlicə,
Böyüyər göy üzünə Tanrı çəkən yolların.
Qopub düşər sükutlu baxışların altına,
Qopub düşər çarmıxdan xaçşəkilli qolların.

Çarmıxına daş atar gələn-gedən xəlvətcə,
Kiridərsən içində bu bədheybət qorxunu.
Uzanar göy üzünə yerə düşən qolların,
Diksinərsən, pozarsan çarmıxdakı yuxunu.

Mən də belə adamam, qına məni, əzizim,
Bir bəhanə gəzirəm öz evimi yıxmağa,
Elə ki axşam düşür, çəkilirəm özümə,
Sənsizliyi götürüb gedirəm darıxmağa.

Müəllif: Vasif Zöhraboğlu

USTAC.AZ

WWW.YAZARLAR.AZ  VƏ   WWW.USTAC.AZ

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru